lunes, 20 de abril de 2015

Amuse-Gueuze 2015



Lambiek is hot.
As someone who grew up in Louvain (the lambiek producing region Pajottenland is situated at one end of the province of Flemish Brabant, while Louvain is located at the other end, about 30km away), I´ve always been familiar to lambiek : my grandmother liked a geuze – before the kriek was born, she used to add a sugar lump or a bit of grenadine syrup – and it felt as traditional as my grandfather drinking a trappist of Westmalle or Orval. But when I started to enjoy a beer, lambiek somehow wasn´t an option anymore, as even this short distance to the source it was difficult to get (not considering the industrialized versions of geuze and kriek which I didn´t like at all). After my studies I moved abroad, and whenever I returned to Belgium showing my region to friends, I made a point in going to Pajottenland to drink a lambiek

Since a few years, craft beer is fashionable, a lot of microbreweries have started up, even in regions and countries without any real beer tradition, and for quite a few of these new beer fans USA is the model to follow. Apart from an ever increasing desire to put more hops into beer, some traditional beer styles which were (almost) forgotten in their home countries have been recovered by the American craft brewers. The quality of these reinterpreted styles – many of them “sour ales” - is not always wonderful, but it has certainly made the beer geek look out for the “original” stuff. While lambiek brewers and blenders – the so-called lambiekstekers - have had difficult times in the past, now they sometimes have to warn for speculation with limited editions of their brews.

Even in the home country of lambiek the attention has grown, and this might explain the success of an organisation like Amuse-Gueuze. Amuse-Gueuze has already had 2 editions in Antwerp, the home town of organiser Karen Blerau. The third edition moved to the home province of the lambiek beers and took place in Louvain in March and I just couldn´t miss that, could I? 

The concept is straightforward : a gastronomical dinner including an aperitive, 4 salty stages and a final sweet stage is paired with 6 different lambiek. The restaurant welcoming this 3rd edition of Amuse-Gueuze  (3 consecutive evenings) is Het Land aan de overkant, a restaurant which already puts in place the concept of beer-food pairing, only this time all beers are lambiek and they have been chosen by Karen Blerau´s team of beer sommeliers.

On 14th March, the dinner started at 19:00 in Het Land aan de overkant. The 50 dinner guests were invited to Oude Geuze of Oud Beersel, which was accompanied by 3 amuse : a mousse of halibut with vegetables, olives with a fresh lemon stuffing and crusty skin of poultry. This lambiek, the least complex of the event according to beer sommelier Jeroen who would be our beer server of the evening, managed to pair wonderfully with the smoked aspect of one amuse, the fresh citric aspect of the second one and with the crusty earthy aspect of the third one. 


We then could take seats at our assigned tables. The starter was a salad of smoked eel and daikon with a vinaigrette of hibiscus, pomegranate and beetroot.  This same beetroot was the star of Mikkeller´s Spontanbeetroot which accompanied the dish. Although this sour ale is sweeter than the standard lambiek, it smells beetroot and matched perfectly with the dish. 

Next we enjoyed a dish of young leek in a sauce of goat milk.  It was served with an 18 month- old Oude Lambiek of Oud Beersel which had an explicit apple aroma. The texture is dense, and the nose resembles a true Calvados. The pairing here was intended to offer a contrast, but I personally think this pairing was the least convincing of the evening.

The following dish contained octopus and fennel in a bouillon of vegetables. We obviously compared the dish with the many pulpo dishes we have tasted in the Mediterranean countries we have travelled extensively through. Let´s say this preparation was OK, and mainly because of the bouillon. Jeroen told us that the PR guy of Brouwerij Timmermans was with us today and that its Oude Kriek was to accompany the dish. Although Timmermans has returned to making the real lambiek (because of the recent boom in demand?), you can tell this Oude Kriek is still an early brew, and the least appreciated lambiek of the evening. The nose is 100% artificial, the mouth first gives the cherries then the acidity, and with every sip it tasted sweeter. Unlike other Oude Kriek which present an explicit almond flavour – because of the cherry pits.

For us the next lambiek-food pairing got 10/10 : saucisse de Toulouse with hazelnut butter and herbs accompanied by Oude Geuze of 3 Fonteinen! The spicy element of the sausage, cumin, combines perfectly with just the right acidity of this Oude Geuze.  Furthermore, it is a very complex lambiek which explodes right from the start but leaves the mouth dry afterwards.

Dessert was a light crema catalana with mango. Another stoned fruit is used in Cantillon´s Fou´foune 2014 : 300 g of apricots from the South of France to the litre and only 3000 l of this lambiek are made annually. The apricots are everywhere, and the aftertaste is dry. The explicit almond flavour is present. A really nice pairing once again.

To terminate this inspiring lambiek-food pairing of the 3rd Amuse-Gueuze, we had coffee and petits fours…and we got a bag with some treats home. 

The next edition of Amuse-Gueuze should take place in Ghent in September-October 2015. If you feel like enjoying good food and good Belgian beer, you should check it out! For more information : www.amusegueuze.com

martes, 14 de abril de 2015

Top 3 albums 2014



2015 is al ruim 3 maanden oud en het is dus op zijn minst raar om op dit moment een post te schrijven over de albums die ik er tijdens 2014 bovenuit vond steken, maar dan is het maar zo...ik zou veel redenen kunnen aanhalen; laat ik het er gewoon bij houden dat ik tot begin februari uitkeek naar de ontvangst van albums die uitgekomen zijn in 2014 en dat ik pas nu de nodige afstand heb genomen om mijn top3 van 2014 te kunnen opstellen en meedelen.

3 : Trigger Hippy
Sinds 15-20 jaar volg ik wat Joan Osborne zoal uitbrengt. Ik hou van haar stem, van haar composities en van wat ze verkiest te coveren, maar de kwaliteit van haar werk is soms ondermaats : een grandioos album wordt dikwijls gevolgd door eentje die al vlug in de vergeethoek belandt. Natuurlijk weet ik dat ze in de VS een livereputatie heeft, dat ze jaren met Grateful Dead heeft samengewerkt; helaas krijgen we haar in Europa niet live te zien. Al hoop ik dat daar vlug verandering in komt, is er in 2014 toch geschiedenis geschreven. De “gelegenheidsgroep” Trigger Hippy – oorspronkelijk een trio met Black Crowes achtergrond bijgestaan op vocals door Joan Osborne – die vooral live actief waren, brachten een album uit... na een geslaagde EP ter gelegenheid van Record Store Day´s Back to Black Friday in 2013, en enkele bezettingswissels (enkel Black Crowes drummer Steve Goman en JO blijven over van de oorspronkelijke bezetting). En daar heb ik erg van genoten. De muziek is een stevige basis voor de stem van JO die hier soms klinkt als Janis Joplin. Check it out!


2 : Lucinda Williams – Down where the Spirit meets the Bone
Een dame die de laatste jaren wel regelmatig de plas oversteekt om ons te verblijden met haar werk en haar wel erg rauwe stem is Lucinda Williams. Als singer-songwriter nog steeds onderschat, als je ´t mij vraagt, maar haar werk is zo de moeite! Haar laatste – dubbele! – lp is een erg persoonlijk album : het titelnummer is een tekst van Lucinda´s vader Miller Williams die nu door haar op muziek gezet is en ook andere nummers treffen de luisteraar (en niet enkel de aandachtige die de lyrics volgt) zeker door hun hoog emotioneel gehalte. Ik was meteen verknocht en denk dat ik zeker niet de enige ben. 

1 : Wilko Johnson & Roger Daltrey – Going back Home
Vanaf de eerste keer dat ik dit album hoorde, wist ik dat die hoog zou eindigen in mijn persoonlijk jaaroverzicht. Er is veel geschreven over de terminale pancreaskanker van ex-Dr. Feelgood gitarist Wilko Johnson (en ik hoop echt dat zijn behandeling zoveel positiever lijkt uit te draaien dan eerst gedacht), maar ik vind dat er meer moet geschreven worden over dit schit-te-rend album. No-nonsense rock met een Roger Daltrey die met de tijd nog beter zingt dan ooit tevoren met The Who (ik geef het toe, dit is een erg persoonlijke mening!) en alle nummers zijn van een uitzonderlijk hoog niveau. Ondertussen heb ik ook een speciale live cd beluisterd waar RD niet altijd de vocals verzorgt – het blijven natuurlijk overwegend composities van Wilko Johnson die hij ook met zijn eigen groep vertolkt -, en dan zakt het niveau m.i. toch serieus.  Maar WJ en RD samen...wow! Ook hier ben ik niet de enige die zo denkt ...een recensent beschreef het als volgt : “Johnson´s chopping rhythm guitar and Daltrey´s geezerish groul make perfect bedfellows”.  En nu maar hopen dat er een vervolg komt op dit project.